Ja daar sta je dan. In je eentje, in je nieuwe jas. Een beetje onwennig is het allemaal wel. Na 10 jaar een duo te hebben gevormd met fotografe Nicole Franken, ben ik weer single. Werktechnisch gezien dan. En dus vormt 2020 een nieuw begin, een nieuwe uitdaging. Met een nieuwe site en nieuwe verhalen. Alleen ikzelf blijf min of meer dezelfde.

Waarom ik weer single ben? Ogenschijnlijk, omdat ik van het onverwachte hou. Wat overigens nergens op slaat, want als ik ergens niet tegen kan, is het wel wanneer dingen onverwacht anders lopen. Een trein die niet vertrekt, een vliegtuig dat ik niet haal. Meestal zie ik pas nadát ik gestopt ben met hyperventileren, dat juist het onverwachte een goed verhaal in zich draagt.

Een nieuw begin

Toen ik 10 jaar geleden Nicole tegenkwam, hadden we geen van beiden een idee waar onze samenwerking toe zou leiden. We deden maar wat: we sprongen in een vliegtuig, sprongen er net zo hard weer uit, maakten het verhaal dat ik al jaren wilde maken over de vrouwenkaravaan, wonnen een prijs, mochten naar Noorwegen, ontmoetten daar een bijzondere vrouw en dat verhaal leverde ons weer de eerste nominatie voor de Aad Struijs persprijs op.

Het kon niet op. Ieder nieuw avontuur was nog doldwazer dan het vorige. Daarnaast maakten we aangrijpende reportages: nieuwjaar in Iraks Koerdistan, kinderprostitutie in Brazilië, een reportage over armoede in Rotterdam. Nooit in opdracht maar altijd omdat onze nieuwsgierigheid en het toeval ons er heen dreef.

Cijfers en contracten

En toch, zonder dat ik het aanvankelijk doorhad, veranderde de aard van ons werk. Er kwamen opdrachtgevers, er moesten cijfers worden overlegd, contracten getekend. Contracten waarin ik plechtig beloofde mezelf buiten het verhaal te houden, waarin even veel mannen als vrouwen moesten worden opgevoerd, waarin … nou ja eisen werden gesteld

Steeds vaker raakte ik verstrikt in een web van regels waar ik ongelukkig van werd. Ik moest van tevoren bedenken wie ik wilde interviewen, ik, die altijd alles aan het toeval had overgelaten.

“Wanneer schrijf je weer eens over ons of over een ontmoeting met een fietser?”, vroegen mijn huisgenoten. “Straks, later, als dit klaar is”, antwoordde ik dan. Maar op de een of andere manier was het nooit klaar.

Kleine verhalen

Ik begon de kleine verhalen te missen, de anekdotes, ik miste mijn vrijheid. Ik begon zelfs mezelf te missen. Ik wilde mezelf terug in het verhaal. Ik wilde weer couchsurfen bij onbekenden, doorhalen in cafe’s waar achter de bar een dode ligt opgebaard en de boel weer aan het toeval overlaten.

Dus besloot ik terug te gaan naar de basis en vooral terug te gaan naar mezelf.

Tekst: Anneke de Bundel – Beeld: Simon Buchou |Unsplash